Goezot in 't Hofke |
organisation: Goezot artist: Jeff Jensen (US) |
© Rootsville 2017 |
photo: Nicolien - reporter: Marcel |
more pics: Goezot in 't Hofke (Blues) |
De dag werd in gang geschoten door één van mijn favorieten, de heer Scott H. Biram. Scott is afkomstig uit Austin, Texas en wordt ook wel “The Dirty Old One Man Band” genoemd. Blues en country, maar ook punk en heavy metal, hij gooit het allemaal op
Tussen elk optreden door konden wij ons verplaatsen naar de “Riverside Stage” waar Big Joe Louis & His Blues Kings ons aangenaam bezig hielden terwijl het grote podium verbouwd werd. Big Joe Louis werd geboren in Jamaica maar verhuisde in de jaren 70 naar de UK en richtte daar 20 jaar geleden de Blues Kings op. Waarschijnlijk één van de beste bluesband uit de UK. Dit is krachtige en authentieke down-home blues van topniveau. We kregen daar telkenmale een twintig-tal minuten entertainment en dat lieten we ons welgevallen. ‘Before The Sun Goe Down’ of ‘Baby Please Don’t go’ klonken door de tent en de toeschouwers zagen dat het goed. Ik had Big Joe wel graag op het hoofdpodium zien staan om daar in één keer zijn ding te zien doen. Misschien een volgende keer.
De ene topper volgt de andere op want na Shakedown Tim kregen we de Giles Robson Band voorgeschoteld. 2016 was het jaar van de grote doorbraak van deze Giles Robson Band. Ze Giles kwam, zag en overwon! Man, man, man …wat een talent op de Mississippi saxofoon. Heel het optreden swingde als de beesten. We kregen tal van nummers uit zijn laatste cd “For Those Who Need The Blues” zoals ‘Sarah Lee’, ‘Start A War’ of ‘Bound For The Border’. Tussendoor vond hij tijd om een klein stukje geschiedenisles te geven over de blues, waarop een obligate “trainsolo” volgde en kregen wij een ode aan Little Walter voorgeschoteld met ‘Walter Shade Of Blue’, voorwaar een prachtig nummer. Tevens een pluim aan de band, want alle drie schitterende muzikanten.
En we waren nog niet aan het einde van onze lijst. Monti Amundson was de volgende in de rij. Het moet jaren gelden geweest zijn, ergens op het Kwadendamme festival dat ik de man nog live aan het werk had gezien en ik keek er dan ook geweldig naar uit. De Amerikaan Big Stevig, punchend en op tijd en stond een nummertje met de slide. De man weet zich geruggensteund door een stevige ritmesectie. Moest ik nu nog mijn eigen notities kunnen lezen, dan kon ik u de namen geven. Ik moet dringend duidelijker leren noteren. Damned! Het was lang wachten op de eerste slowblues, maar uiteindelijk kon het publiek genieten van ‘Continental Breakfast’. Dit was een set om “U” tegen te zeggen. Be sure, Big Monti is back! We kregen er nog een vettige rocker er bovenop met ‘Let’s Rock’ en met een stomende ‘Johnny B. Good’ nam de band afscheid van het publiek. Puik werk.
Enige onbekend voor mij was Nick Waterhouse. Heb dus was opzoekingswerk moeten doen. Hij brengt zijn rhythm & blues zo authentiek dat je amper kan geloven dat hij nog maar dertig jaar is. Hij staat bekend als “the young guy who makes old r&b” en in de States blijkt Stevige band op het podium en van start met ‘I Had Some Money’, ‘Dead Room’. Een zeer goede saxofonist die af en toe wisselde voor de dwarsfluit, maar ik moet zeggen dat ik na een kwartier nog niet van de sokken was geblazen. Goed, dat wel. Swingend? Ja, dat ook maar misschien lagen mijn verwachtingen net iets te hoog. ‘Sleeping Pills’, ‘Indian Love Call’ of ‘Staright Love Affair’, allemaal topsongs gebracht met passie en naarmate het optreden vorderde kwam Nick wat meer los en kreeg het optreden toch het gewenste effect. Ik bleef echter wat op mij honger zitten, goed maar…
Afsluiter van de dag was niemand minder dan Jeff Jensen. Jeff wordt bijgestaan door David Green aan de drums en Bill Ruffino op bas. Jeff is gespecialiseerd in gigs die de mensen letterlijk en figuurlijk van hun sokken blazen. De band mixt soul, rock, jazz en Americana maar alles geschoeid op een stevig bluesbasis. De band gaat alle kanten op, zacht, swingend en dan weer rockend. Jeff is een meesterlijk gitarist en heeft een heerlijk warme stem en een perfecte afsluiter en dat Zelden zulk een energiek show gezien als wat Jensen gisterenavond op het podium van ’t Hofken heeft vertoond. Ik werd kompleet van de sokken geblazen en sta nog altijd volledig paf! De opener van de set , Willie Dixon’s ‘Little Red Rooster’ moet zowat het rustigste nummer van de gig zijn geweest. Daarna werd er tot op het einde op speed gespeeld en we hebben bijna een half uur moeten wachten alvorens we de eerste trage blues hoorden. Wat was dit, na 40 dagen toeren en nog zo een energie kunnen ten ton spreiden, topklasse mannen! Dit was een show om duimen en vingers van af te likken.
Het was weer een goede editie daar in ’t Hofken. Veel volk, mooi weer, schitterende muziek en het bier vloeide rijkelijk en dat was aan de toestand van sommigen wel te zien aan het eind van de avond. De muzikale kwaliteit scheerde weer hoge toppen. Voor mij mogen ze zo blijven programmeren, ik word zeker een vaste klant. Om af te sluiten wil toch nog een dikke pluim geven aan alle vrijwilligers die zich inzetten om van dit evenement een succes te maken. Ik weet wat het is. Topwerk gasten!!! Marcel. more pics: Goezot in 't Hofke (Blues)
|
Vorig jaar was ik hier voor de eerste maal aanwezig en toen had ik mezelf beloofd dat het niet de laatste keer zou zijn. En kijk, hier stonden we weer. Moeilijk thuis te blijven als je zo’n programma ziet, dus vol goede moed naar ’t Hofken voor een gezellig dagje bluezen op een schitterende locatie. De weergoden zaten ontzettend mee, mooi zonnig weer en aangename temperaturen en zo dachten er nog velen want het terrein was goed volgelopen.
een hoopje en geeft er z’n eigen hillbilly twist aan. Scott jodelt, zingt en gromt zijn ruige teksten door elkaar. Met zijn z’n stompende, pulserende ritmes weet hij elke scene in te pakken. Ik had de man liever gezien op het kleinere podium maar de organisatie had ervoor gekozen om hem op de hoofdstage te droppen. Hij heeft mij niet ontgoocheld en, voor zo vroeg op de middag, wist hij al tal van aanwezigen in te pakken. Zij set was rauw en sterk, grommend en stompend met songs als ‘Going Home’, ‘Graveyard Shift’ of ‘Set Me Free’ en ‘Still Around’ uit de schitterende laatste cd “The Bad Testament”, ‘The Freight Train Boogie’ en het prachtige ‘Still Drunk, Still Crazy and Still Blue’. Schott H.Biram: “You hate him or you love him”, maar dit was een sterke opener.
Oude bekenden na Scott, want we konden Shakedown Tim & the Rhythm Revue op het podium verwelkomen. Topmuzikanten die ons in één ruk van de Mississippi Delta tot in Chicago gingen brengen. Zanger-gitarist Tim Ielegems is de zanger van de band waar wij verder hebben we Boss op upright bass, Dennis Tubs aan de drums en Bart Stone aan de sax. . Het geluid van een vintage fat body gitaar, saxofoon en een strakke rhythm sectie geeft een mix van low down blues, happy blues, wilde Memphis boogie, juke joint stomp met hier en daar een gospel. De mannen brengen je in de hogere danssferen en het is moeilijk om de benen stil te houden. Tim ontgoochelde niet en het goede weer leende zich aan zijn dansbare ritmes en hier en daar werd al een beentje gestrekt. We kregen een traditionele set beginnend met ‘Shakedown’, ‘Wiggle Waggle’, ‘Red Hair’. Nu eens swingend, dan eens tropisch met ‘Calypso Nights’, tussendoor een Amos Milburnken, een swingske of een boogie. Kortom de perfecte mix voor een zonnige zondagnamiddag.
worden dan ook beschouwd als een must-see.. Giles is een fenomenaal talent op de mondharmonica. De band werd al meer dan eens vergeleken met Lester Butlers’ Red Devils en dat wil zeggen vuil, rauw, intens, emotioneel en groovy. De rest van de band bestaat uit Andy Knight op gitaar, Jeff Walker aan de bas en Darren Crome op drums. 
Monti is ‘terug van weggeweest’, en hoe. Na een slepende ziekte is hij eindelijk weer te zien in ons land. De uit Portland (Oregon) afkomstige bluesgigant is in zijn stijl beïnvloed door Texan-rockers als BB King en Stevie Ray Vaughan, maar ook door rocklegendes als Jimi Hendrix en Jeff Beck. We konden ons dus verwachten aan een stevige set. Dit was ook zo en we vertrokken met volle gas. ‘I’m Good’, ‘Over My Head’, ‘All I Wanna Do’ kwamen op ons af als een stormram.
hij een rasechte ster te zijn. Zijn muziek, is een perfecte mix van old school rock ’n roll , oude rhytm & blues en een vleugje soul en met zijn brilletje heeft hij wat weg van een Buddy Holly look-a-like. Persoonlijk vind ik zijn laatste cd ‘Never Twice’ (die ik ondertussen al had kunnen beluisteren) top. Benieuwd naar zijn live prestatie. 
bewees hij volop. Ik vermoed dat ze in Ukkel op het KMI, gisterenavond een orkaan hebben genoteerd. We kregen amper tijd om op adem te komen, wat zeg ik? We kregen géén tijd om op adem te komen? 
